Interview | Bol baalt van corona en die ene Vuelta-dag: 'Had moeten demarreren'

Jetse Bol is wel klaar met dat binnen zitten. Twee weken zwiften vanuit huis is nog vol te houden, maar zes weken lang? Vanaf aankomende zondag worden de maatregelen voor wielrenners iets versoepeld. De 30-jarige renner van Burgos-BH vertoeft met zijn vrouw en zoontje in een appartement met klein balkonnetje in Girona. Praten over zijn wielercarrière met In de Leiderstrui is even een welkome afleiding.

Let op: Dit interview met Bol is afgenomen voordat premier Sánchez op 25 april de versoepelde corona-maatregelen afkondigde.

Zijn humeur is niet al te best als we hem bellen. ‘Ik ben er echt klaar mee. Bovendien regent het nu al een paar dagen hier in Spanje. Dat trainen op de rollers met Zwift is in het begin nog wel leuk, maar begint me nu ook tegen te staan. Mijn vriendin mag niet meer naar haar werk. Mijn tweejarige zoontje is een echt handenbindertje. Die heeft een spanningsboog van tien à vijftien minuten. Ik woon sinds 2014 in Girona, in een prachtig buitengebied. Maar ja, we mogen er niet uit.’

Rijden op Zwift is anders dan de echte wegwedstrijden. ‘Dit moet geen dagelijkse job worden, nee’, zegt Bol. ‘Het trainen op rollers is echt niet hetzelfde als gewoon trainen op de weg. Als het moet, dan doe ik het, maar het geniet niet mijn voorkeur. Mijn hobby was altijd mijn beroep. Nu ligt dat even anders.’

Lees verder onder de post.

Jetse Bol: één van de beste wielertalenten van de Rabobank

Terug naar betere tijden. Op zijn achttiende jaar kwam het talent Jetse Bol uit Avenhorn (Noord-Holland) terecht in de opleidingsploeg van de Rabobank. ‘Ik was toen echt één van de betere wielertalenten’, vertelt Bol trots. ‘Ik tekende destijds mijn eerste wielercontract. Om mij heen reden mannen als Tom Dumoulin, Lars Boom, Tejay van Garderen, Jos van Emden en Dylan van Baarle. Op een gegeven moment stokte mijn ontwikkeling. Ik reed vooral in de sprinttrein van Theo Bos. Toen Rabobank omgeturnd werd naar Belkin en van 30 naar 26 renners ging, werd het lastig.’

Zonde voor de enige renner die liefst drie keer Olympia’s Tour won. In 2009, in 2011 (alle klassementen) en 2015. ‘Ik ben de enige renner die deze koers drie keer heeft gewonnen. Van Baarle twee keer. Niet om denigrerend te doen over de huidige edities van de koers, maar vroeger genoot de koers - die soms wel tien dagen duurde - meer aanzien. Het was echt een grote koers. Natuurlijk had ik toen dromen. Veel geld verdienen als renner bijvoorbeeld. Dat is niet gelukt, kan ik je vertellen. Dat ik de Tour de France ging winnen, kwam niet voor in mijn dromen. Zo realistisch was ik toen ook al.’

‘Als ik soms bij een grote renner op de erelijst kijk, denk ik vaak; ik dacht dat 'ie veel meer had gewonnen. In het wielrennen is veel winnen voor maar een klein percentage renners weggelegd’, vervolgt Bol, die in zijn carrière nog geen overwinning pakte bij de elite. ‘Ik ben niet het type renner dat een rode cirkel om een koers of etappe zet en even gaat winnen. Kans is er altijd. Als je dat niet denkt, moet je niet opstappen. Maar het is altijd afhankelijk van de omstandigheden. En dan nog moet je ook geluk hebben.’

‘Rijden voor Colombiaans team was mooie levenservaring’

Bol, in wiens leven niets doorsnee is, ging in 2015 na zijn Belkin-periode rijden voor Cyclingteam Join-S | De Rijke. ‘De manager daarvan had goed contact met Spaanse renners. Toen Manzana-Postobón uit Colombia een licentie kreeg en vooral Europese rijders zocht, kwamen ze via die manager ook bij mij uit. Ik spreek een goed woordje Spaans en had ervaring. De taal, de cultuur en het land waren voor mij een mooie levenservaring.’ Vorig jaar mei hield de Colombiaanse ploeg er na twee dopingschandalen overigens op te bestaan. Bol zat toen al bij het Spaanse Burgos-BH.

‘Een gestructureerder team als Manzana. Meer Europees georiënteerd. Dat ligt weer meer bij mijn Hollandse karakter, al is een Hollands karakter ook weer zeer verschillend’, aldus Bol. De renner is geen flapuit en spreekt veel in nuances. Hij begon dit seizoen met de ronde in Saudi-Arabië, daarna enkele Spaanse koersen. Dit jaar zouden voor hem onder andere de Ronde van Catalonië en Baskenland op de koersagenda staan, Spaanse koersen en de ZLM Tour. Abrupt werd alles afgeblazen. ‘Afwachten nu. Ik ben sceptisch over de verschuiving van de agenda, maar snap het wel. Als je al geen plan hebt, heb je niets meer. Maar je kunt jezelf ook voor de gek houden.’

Lees verder onder de post.

’Ik had in de Vuelta 2019 moeten demarreren bergop’

We vragen hem ten slotte toch nog even naar etappe vijf van de Vuelta van vorig jaar. Bol begint op voorhand al te lachen. Naar die rit wordt hem vaker gevraagd. ‘Misschien wel het meest opvallende moment in mijn wielercarrière.’ Samen met ploeggenoot Ángel Madrazo kreeg hij van het peloton na tien kilometer de ruimte. Al snel sloot ook José Herrada aan. De klimetappe zou eindigen op 1950 meter hoogte, op de Alto de Javalambre. De drie gingen op avontuur en Madrazo had als doel zijn bolletjestrui te verdedigen. Op de slotklim leek hij ook de eerste die prijs moest geven. Herrada en Bol reden weg, maar steeds kon Madrazo, die ook nog eens bijna omver werd gereden door een teamauto, aanhaken. De drie vroege vluchters begonnen gezamenlijk aan de laatste kilometer.

‘Alles ging tot dusver goed’, blikt Bol nog eens terug. ‘We zaten met zijn tweeën tegen één. Madrazo kwam telkens terug, dus ik zou het moeten gaan afmaken. Toen hij in de laatste kilometer weer aan ging, bedacht ik in een splitsecond of ik mee moest. Hij de trui, ik de rit. Ik had in die laatste kilometer moeten demarreren bergop. Maar ik ben geen veelwinnaar. Had geen ervaring waarop ik toen kon terugvallen. Mijn ploeggenoot won. Ik heb niets verkeerd gedaan, al had ik de rit uiteraard graag zelf gewonnen. Uiteindelijk wonnen we als ploeg de rit en pakten we de bolletjestrui. Al zou die dag met een eigen overwinning tien keer mooier voor mij zijn geweest. Ik kijk er positief naar. Het meedoen om een zege komt nog een keer voorbij. Daar moet je je altijd aan vasthouden.’

Lees verder onder de foto.

Misschien wel ooit in de Tour, want die staat al jaren op zijn verlanglijstje. ‘Ik zie het rijden van mij in de Tour de France niet snel meer gebeuren. Dan ben ik toch afhankelijk van een WorldTour-ploeg. En laten we gewoon eerlijk zijn: de wielerwereld staat er anno 2020 slecht voor. De realiteit is dat er straks nog meer renners voor de spaarzame plekken in het wielerpeloton moeten vechten. Voor mij als renner zijn er echt geen vijf opties van nieuwe teams. Ik kan het zeker nog opbrengen om als wielerprof te leven. Zolang buiten fietsen op hoog niveau bestaat, knok ik daarvoor. Ik ben het wielerleven niet beu en vind het zeker nog mooi. Ik ben niet het type renner dat zich binnen heeft gereden. Wat zeker is, is dat ik na mijn carrière moet werken. Misschien wel in de fietsenzaak van mijn schoonouders in Mexico. Dat zou kunnen. Maar zolang het kan blijf ik profrenner.’ (Foto's: Sirotti)

Gerrit van Loon