Column: Hoe Dumoulin en Lutsenko mij het doping-wantrouwen voorbij hielpen

De laatste weken heb ik met tegenzin het nieuws over Operation Aderlass tot me genomen. Nieuws over doping is voor een wielerfan natuurlijk nooit leuk, en voor iedere wielerfan kleven er vervelende herinneringen aan. Door elk nieuwtje omtrent dopinggebruik word ikzelf mee terug genomen naar het jaar 2008. Het was een jaar nadat ik het wielrennen echt was gaan volgen. In 2007 was ik tien jaar, dus vond mijn vader het tijd mij op de hoogte te brengen van deze prachtige sport.

Mijn introductie in de sport kwam op een slecht moment. In eerste instantie was de euforie in Nederland groot toen Michael Rasmussen in de gele trui rondreed. Doordat hij bij Rabobank reed was hij immers een halve Nederlander. Dit maakte het voor mijn vader makkelijk mij enthousiast te maken, tot het nieuws bekend werd. Op onze camping in Frankrijk stonden alle Nederlanders stijf van ongeloof, onze droom viel daar in duigen.

Bij mij overheerste toch het positieve gevoel dat ik had overgehouden aan deze Tour. Voor mij bleef dit de opstap naar het volgen van het wielrennen. Mijn vader was kapot van het gebeuren, stilzwijgend besloot hij de Tour van 2008 te boycotten. Dat besluit veroorzaakte direct mijn slechtste herinnering aan de sport. In mijn eentje, als leek, voor de televisie. Zien hoe Carlos Sastre op prachtige wijze aanviel op de Alpe d’Huez, maar niemand om het mee te delen. Verschrikkelijk.

Na de Tour draaide mijn vader zijn beslissing terug. Zijn liefde voor de sport woog toch op tegen zijn teleurstelling en woede over het dopinggebruik. Maar mijn herinnering bleef. Elke keer als er een dopinggeval aan het licht kwam, werd ik mee teruggenomen naar dat jaar. Dat nooit meer. Nu zijn we op de goede weg, maar nog altijd zien mijn vrienden, die minder wielerfanaat zijn, wielrennen als ‘die doping-sport’.

Froome en Astana hebben smerig randje door onzekerheid

Ik verdedig mijn sport natuurlijk met hand en tand, en maak duidelijk dat het nu allemaal veel schoner is, maar zelf ben ik ook altijd dingen blijven wantrouwen. Geweldige prestaties als die van Chris Froome op de Finestre, hebben een smerig randje door die onzekerheid. Sommige ploegen, zoals Astana na de tijd van Vinokoerov, hebben bij mij nooit het respect teruggewonnen.

Maar deze week was daar Tom Dumoulin. Als groot ronderenner is hij een van de mannen in het peloton die het vaakst gecontroleerd wordt op doping. Waar er vaak renners klagen over de hoeveelheid controles die ze hebben, deed hij het omgekeerde. Dumoulin vindt dat hij te weinig wordt gecontroleerd, en door dat te zeggen gaf hij mij alle vertrouwen terug. De sport is echt schoner dan hij was.

Voor mij was dit een perfect moment om met een schone lei te beginnen. Geen wantrouwen meer, alle prestaties beoordeel ik vanaf nu zonder smerige randjes. Elke prestatie die in het peloton wordt neergezet, beoordeel ik vanaf nu puur op die prestatie. Te beginnen bij Alexey Lutsenko, in de vierde etappe van de Tirreno-Adriatico. De sprint winnen nadat je zo veel overkomt dat onze titel er te kort voor is, een geweldig kunststukje. Dat hij voor Astana rijdt, doet daar nu niets meer aan af. Alexey, respect! En als mijn hernieuwde vertrouwen besmeurd zou raken? Dan boycot ik misschien wel mee, want 2008, dat nooit meer. (Foto: Screenshot Eurosport)

Ward Hilhorst (e-mail: ward@indeleiderstrui.nl)