IDL Retro | Vervolmaakt wielersprookje in horroreditie Milaan-Sanremo

‘We hebben vandaag allemaal iets verschrikkelijks ervaren’, dat waren de woorden van Fabian Cancellara na afloop van Milaan-Sanremo in 2013. Allemaal, op misschien één iemand na: Gerald Ciolek. De IDL Retro van deze week neemt u mee naar die bewuste horrordag voor de renners in het peloton, die tevens beschouwd kan worden als een klein wielersprookje.

Nu La Primavera dit jaar geen doorgang kan vinden vanwege het coronavirus, zullen de gedachten van veel wielerliefhebbers nog wel eens terugspringen naar enkele mooie edities uit het verleden. Zo vaak gebeurt het immers niet dat de voorjaarsklassieker geen doorgang vindt. Zelfs in 2013, onder barre weersomstandigheden, ging de koers ‘gewoon’ verder. Al wisten enkele renners, waaronder Cancellara, toen al dat het een historische dag zou gaan worden. En dat kwam niet alleen door het weer.

Ciolek is de enige troef van MTN-Qhubeka

Het begon allemaal al in januari. De wildcards voor Milaan-Sanremo werden uitgedeeld. Wat Italiaanse ploegen, Katusha, IAM Cycling, Europcar én… MTN-Qhubeka. Het was het eerste jaar dat het team uitkwam op ProContinentaal niveau, dus het was tamelijk bijzonder dat ze al voor deze grote wedstrijd een uitnodiging ontvingen. De ploeg bestaat voornamelijk uit wat onbekendere Afrikaanse renners, maar hebben met de Duitser Ciolek een troef in handen. De sprinter stond jarenlang te boek als één van de grootste sprinttalenten, maar van grote zeges kwam het eigenlijk nooit. Via grote ploegen als Team Columbia en Omega Pharma-Quick Step was hij ‘afgezakt’ naar het Zuid-Afrikaanse team. Hoge verwachtingen lagen er amper meer voor hem in het verschiet.

Lees verder onder de foto.

Waarom mocht zo’n kleine ploeg dan toch komen? Niet eens vanwege de sportieve redenen, zo liet Felice Gimondi nog voorafgaand aan de wedstrijd weten: ‘Het is een morele overweging. Er zijn belangrijkere dingen dan sport.’ En daar had de onlangs overleden Italiaan gelijk in. Qhubeka had een nobel streven om mensen in Afrika te voorzien van fietsen, zodat deze sneller en makkelijker toegang hadden tot medische ondersteuning of onderwijs. De aanwezigheid van zo’n project in een grote wielerwedstrijd levert nou eenmaal mooie publiciteit op. Dat ze op papier een minder sterke selectie hebben, moeten we dan maar even voor lief nemen.

Gevoelloosheid in horroromstandigheden

Ondanks het grote aantal Afrikanen in de ploeg van MTN-Qhubeka namen ze vooral hun Europeanen mee. Gezien de weersomstandigheden van die dag geen slechte keuze, al valt het te betwijfelen of Zuid-Europeanen als Sergio Pardilla en Krsitian Sbaragli wél konden genieten van de sneeuw. ‘Veel renners zijn gedemotiveerd’, zo vertelde Filippo Pozzato voorafgaand aan de wedstrijd. Toch stapten ze op, reden meer dan honderd kilometer en stapten verkleumd weer af. Er zou een bustransfer plaats gaan vinden.

Dit was nog nooit vertoond in het wielrennen. Renners mochten van de organisatie een stuk met de bus afleggen om vervolgens weer terug op te stappen. Sommige renners deden dat vol goede moed, maar anderen zagen we die dag niet meer de bus uitstappen. ‘Ik voel mijn voeten niet meer’ zo vertelde Vincenzo Nibali. We begrijpen dat maar al te goed, als we de beelden terugzien. Ook Tom Boonen stapte af. Hij was het niet eens met de beslissing om eerder geloste renners terug te laten keren in het peloton.

Het eeuwige talent tussen de reuzen

Één van de grootste wielerprincipes ‘de koers wacht op niemand’ werd dus kort overboord gegooid. Merkwaardig, maar daarna was het voor de wielerfans gelukkig als vanouds. De kilometers tikten weg en als een goede opera zat iedereen te wachten op het slotstuk op de Poggio. Wie had er nog krachten, wie durfde en bovenal: wie was er niet verkleumd? Maxim Iglinsky ging als eerst, maar die werd gecounterd door slechtweerrenner Luca Paolini. Die laatste kreeg zes mannen met zich mee, en niet de kleinste namen: Cancellara, Sagan, Chavanel, Stannard, Phinney én de verrassende Ciolek.

In een razendspannende finale reed men de laatste kilometer in. Sagan leek in een uitgelezen positie te zitten om hier zijn eerste Monument op zijn naam te schrijven, maar de Slowaak had toen geen rekening gehouden met de sprintkwaliteiten van Ciolek. Vanuit het wiel van de toekomstig wereldkampioen kwam de rappe Duitser op het allerlaatste moment nog opstomen. Hij duwde zijn fiets als eerste over de finish en ging de boeken in als winnaar van één van de zwaarste edities van Milaan-Sanremo.

Lees verder onder de foto.

Voor altijd historisch

Niet alleen de omstandigheden van de helse tocht maken deze editie van La Primavera zo bijzonder. Ook het verhaal achter het kleine MTN-Qhubeka zal bijblijven in het wielergeheugen van veel mensen. Het was voor Brent Copeland, ploegbaas van Ciolek en co, al een droom om überhaupt te mogen starten, zo vertelde hij. Toen had hij nog niet kunnen beseffen dat deze droom onder apocalyptische omstandigheden zou plaatsvinden, met een renner uit zijn team als wekker die hem uit zijn slaap trekt. Het was meer dan een droom.

En Ciolek? Die zou in het Italiaanse stadje zijn laatste grote zege behalen. Het ooit zo grote talent had dan toch die ene grote vis gevangen. Hij reed nog enkele jaren voor MTN, maar overtuigen deed hij niet meer. Hij sloot zijn carrière af bij Stölting Service Group, zowaar nog een kleiner team. Ondanks dat prijkt zijn naam op de erelijst van één van de grootste koersen aller tijden, waardoor we hem niet snel zullen vergeten. (Foto's: Sirotti)

Door: Jannick van der Hooft